XIII wieku, gdy Trzebiatów otrzymał prawa miejskie, rzeka Rega wpadała do morza w północno – zachodnim krańcu jeziora Resko, czyli około 4 km na wschód od Mrzeżyna. Przy ujściu położona była wieś rybacka Regoujście, wzmiankowana po raz pierwszy w dokumencie z roku 1250. Regoujście liczyło w tym czasie około 300 mieszkańców. Była tam jedna z pierwszych na południowym brzegu Bałtyku latarni morskich. W roku 1287 książę Bogusław IV oraz przeor klasztoru w Białobokach, Thilboldus, zezwolili, aby mieszkańcy Trzebiatowa utrzymywali port Regoujście, poprawiali go i zachowywali
w dobrym stanie. Port Regoujście pod zarządem miasta Trzebiatowa rozwijał się szybko, konkurując skutecznie z najbliższym portem w Kołobrzegu.
Od 1416 roku trzebiatowscy kupcy przystąpili do związku hanzeatyckiego
w Lubece, co usprawniło ich bałtyckie obroty. Zazdrosnym okiem patrzyły na to sąsiednie miasta, Kołobrzeg i Gryfice, które chciały Trzebiatów zniszczyć.
I rzeczywiście w roku 1456 kołobrzeżanie zatopili u ujścia Regi stare statki załadowane kamieniami, blokując w ten sposób wejście do portu.
Prądy morskie, fale i piasek spowodowały, że port w Regoujściu zamarł całkowicie.
W roku 1457, trzebiatowianie przekopali nowe, skrócone łożysko dla rzeki Regi (z pominięciem jeziora Resko) w okolicy Mrzeżyna i urządzili tam nowy port. Walka konkurencyjna z Kołobrzegiem przybrała na sile. W roku 1497 kupiectwo Trzebiatowa poniosło dotkliwą stratę, gdyż w czasie silnego sztormu znaczna liczba ich statków, zakotwiczonych na redzie Mrzeżyna została zatopiona.
W roku 1499 przy nowym ujściu Regi zamieszkiwał tylko karczmarz,
ale z dokumentu z 14 stycznia 1538 roku wynika, że istniejąca tam osada była zamieszkiwana od dawna. Na ten okres datujemy więc założenie osady Mrzeżyno.
W roku 1787 mieszkało w Mrzeżynie 24 rybaków. Na zachodnim brzegu ujścia położone były warsztaty szkutnicze. Między innymi w roku 1781 zbudowano tam żaglowiec „Marie Charlotte” wartości 13 tysięcy talarów, a w roku 1802 galeon „Atalanta”, wartości 10 tysięcy talarów. Port zaczął stopniowo odżywać, ale lata jego istnienia były już policzone. Fale morskie i piasek atakowały coraz energiczniej urządzenia portowe w Mrzeżynie. Kupiectwo trzebiatowskie zubożało i nie było w stanie finansować kosztownej odbudowy portu. O dużym portu mrzeżyńskiego świadczą resztki zniszczonych falochronów, które w roku 1861 były widoczne gdy morze prawdopodobnie na skutek niskiego stanu wody odsłoniło około 200 metrów dna. Okazało się że falochrony te były o dwie stopy dłuższe
od ówczesnych, analogicznych budowli w Kołobrzegu.
W drugiej połowie XIX wieku rząd pruski rozważał poważniejszą rozbudowę portu w Mrzeżynie. Plan ten jednak nie wyszedł poza strefę zamierzeń.
W latach 1873 – 1884 potężne sztormy z północnego zachodu, połączone ze spiętrzeniem wód na Bałtyku spowodowały zalanie całej wioski i przyległych nizin. Od roku 1806 rozpoczyna swoją działalność w Mrzeżynie pierwszy Dom Zdrojowy nad Bałtykiem, a od roku 1840 Mrzeżyno jest już znanym kąpieliskiem morskim. W roku 1924 zanotowano 415 stałych mieszkańców 2245 letników.
Do roku 1990 baza wypoczynkowa Mrzeżyna liczyła ogółem 56 ośrodków, w których znajdowało się 20 tysięcy miejsc noclegowych. Należy również przypomnieć,
że obecna nazwa miejscowości pochodzi od nazwy sieci rybackiej – „mrzeżna”, literatura historyczna jednak nie podaje dokładnie, od kiedy nazwa ta została powszechnie przyjęta. W okresie drugiej wojny światowej w Deep (Mrzeżyno) znajdował się niemiecki ośrodek wypoczynkowy, a na terenie obecnej jednostki wojskowej znajdowała się Szkoła Wojsk Pancernych SS.
Zaczerpnięte z Gazety Trzebiatowskiej
